Zapisz się do newslettera!
Porady dietetyka - propozycje suplementów
Data dodania: 22-02-2023
Pozaszpitalne zapalenie płuc (CAP) jest siódmą najczęstszą przyczyną zgonów w Stanach Zjednoczonych, a koszt tych hospitalizacji szacuje się na nawet 9 miliardów dolarów rocznie w Stanach Zjednoczonych (USA). Szacuje się, że śmiertelność szpitalna związana z CAP wynosi aż 22% i jest główną przyczyną zgonów wśród wszystkich chorób zakaźnych. Streptococcus pneumoniae to bakteria, która w przeszłości była najczęstszym patogenem wywołującym CAP na całym świecie. W erze przed antybiotykami szacowano, że S. pneumoniae były przyczyną 95% wszystkich przypadków zapalenia płuc. Obecnie jednak Pneumokoki stanowią do 15% przypadków zapalenia płuc w Stanach Zjednoczonych i 27% przypadków na całym świecie. Posiewy krwi są dodatnie tylko w 20% do 25% wszystkich przypadków zapalenia płuc wywołanego przez S. pneumonia , co sprawia, że diagnoza jest wyzwaniem dla klinicysty.
Pneumokoki zostały po raz pierwszy raz wyizolowane ze śliny pacjenta z wścieklizną w 1881 roku przez Louisa Pasteura. Friedlander i Talamon po raz pierwszy zgłosili bakterię w 1883 roku. Chociaż starania o szczepienia trwały już od 1911 roku, to pierwsza szczepionka nie została wyprodukowana w Stanach Zjednoczonych aż do 1977 r. S. pneumonia jest gram-dodatnim, fakultatywnym organizmem beztlenowym w kształcie lancetu, który zazwyczaj występuje w parach lub krótkich łańcuchach.
Infekcje pneumokokowe występują na całym świecie i najczęściej zarażają w miesiącach zimowych i wczesnowiosennych. Pneumokoki występują w dużej mierze w nosogardzieli. Prawie 40%-50% zdrowych dzieci i 20%-30% zdrowych dorosłych to nosiciele nieaktywni tej choroby. Dzięki szczepieniu koniugatem w dzieciństwie przeciwko Streptococcus częstotliwość kolonizacji pneumokoków zmniejszyła się. Chociaż zapalenie płuc wywołane przez S. pneumoniae może wystąpić we wszystkich populacjach, to częściej pojawia się u pacjentów w wieku powyżej 65 lat, młodszych niż 2 lata, palących, nadużywających alkoholu, cierpiących na astmę lub POChP lub cierpiących na aspleinę. Całkowity wskaźnik potwierdzonej infekcji Pneumokoków na świecie wynosi od 5,16 do 6,11 przypadków na 100 000 u dorosłych, przy czym odsetek osób w wieku powyżej 65 lat wynosi 36,4/100 000, a niemowląt w wieku poniżej 1 roku 34,2/100 000. Światowa Organizacja Zdrowia oszacowała, że w 2005 r. 1,6 miliona zgonów, w tym 1 milion dzieci w wieku poniżej 5 lat, było spowodowanych przez paciorkowce pneumoniae. Jest to częsta koinfekcja u pacjentów z grypą i wpływa na zachorowalność i śmiertelność u tych pacjentów.
Do zakażenia dochodzi zazwyczaj po kolonizacji części ustnej gardła i nosogardzieli u osób zdrowych. Wdychanie tych kolonii powoduje infekcję dolnych dróg oddechowych. Zakażenie zazwyczaj nie nastąpi, chyba że pacjent ma predysponowane czynniki ryzyka, szereg komórek zakaźnych lub z powodu szczególnie zjadliwego szczepu S. pneumoniae. Na podłożach hodowlanych zjadliwość tych szczepów można zidentyfikować na podstawie ich wyglądu, nieprzezroczystych i przezroczystych typów. Typ przezroczysty zwykle kolonizuje się w nosogardzieli, podczas gdy typ nieprzezroczysty jest obecny w infekcji płuc, mózgu i krwi. Drugą ważną cechą patogenności pneumokoków jest ich zdolność do przylegania do nabłonka oddechowego i inwazji całej tkanki. Ciężkość choroby pneumokokowej jest spowodowana znaczną odpowiedzią zapalną indukowaną przez aktywację szlaków dopełniacza i uwalnianie cytokin przez białka ściany komórkowej, autolizynę, polisacharydy otoczki i DNA uwalniane przez bakteryjne produkty końcowe.
Pneumokoki mają kilka czynników zjadliwości, które pozwalają im wywoływać infekcje u ludzi. Otoczka polisacharydowa zakłóca fagocytozę poprzez hamowanie wiązania dopełniacza C3b z powierzchnią komórki. Białka pneumokokowe odgrywają również dużą rolę w zjadliwości bakterii. Proteaza IgA1 zaburza obronę organizmu na powierzchni błony śluzowej, a neuraminidaza zapobiega przyczepianiu się do komórek nabłonka. Pneumokoki posiadają pneumolizynę, pneumokokowe białko powierzchniowe A i autolizynę. W ciągu ostatnich kilku lat, pneumokoki stały się odporne na leki (DRSP) i oporne na penicylinę. Oporność na penicylinę jest wynikiem zmian w białku wiążącym penicylinę (PBP) i wpływa na wiązanie penicyliny, ale nie na wszystkie beta-laktamy. DRSP jest wynikiem mutacji genetycznych, które mogą powodować aktywny wypływ leku z komórki lub blokować jego wiązanie. Osoby zagrożone zakażeniem i rozwojem pneumokoków to organizmy:
Osoby z zapaleniem płuc wywołanych przez pneumokoki mogą wykazywać wiele różnych objawów, ale najczęstsze z nich to:
Rutynowa ocena laboratoryjna nie pomaga w diagnozowaniu organizmu wywołującego zapalenie płuc, ale może pozwolić na lepszą stratyfikację ryzyka pacjentów. Uważa się, że radiografia klatki piersiowej jest podstawą w diagnostyce zapalenia płuc. Klasycznie płatowe zapalenie płuc jest uważane za spowodowane przez pneumokoki. Jednak nowa literatura wykazała, że radiogram nie jest wiarygodny w określaniu drobnoustroju sprawczego u pacjentów z zapaleniem płuc. Niestety radiogramy nie są w 100% czułe w diagnozowaniu zapalenia płuc. Wykazano, że tomografia komputerowa (CT) ma lepszą czułość i dokładność w porównaniu do zwykłego badania radiografii klatki piersiowej w diagnozowaniu CAP, ale jest stosowana w ograniczonym zakresie ze względu na stosunkowo wysoki koszt i narażenie na promieniowanie. Rozpoznanie schorzenia powodującego zapalenie płuc można uzyskać za pomocą różnych metod, w tym:
Podstawą leczenia pacjentów z pneumokokami jest antybiotykoterapia i leczenie wspomagające, w tym wentylacja mechaniczna, jeśli to konieczne. Leczenie CAP różni się w zależności od obszaru praktyki i ciężkości choroby. Pacjenci z CAP niskiego ryzyka są zazwyczaj leczeni ambulatoryjnie z monoterapią makrolidem. U pacjentów ambulatoryjnych z grupy podwyższonego ryzyka stosuje się fluorochinolony działające na układ oddechowy. Pacjenci hospitalizowani niebędący na OIT są leczeni podwójną terapią β-laktamem oraz monoterapią makrolidową lub oddechową fluorochinolonem. Pacjenci przyjmowani na OIT powinni być leczeni podwójną terapią β-laktamem plus makrolid lub β-laktamem i fluorochinolonem oddechowym. Niedawny przegląd Cochrane wskazuje na brak wyższości jakiejkolwiek ambulatoryjnej antybiotykoterapii stosowanej w CAP w odniesieniu do innych klas leków.
Pierwszą dawkę antybiotyków należy podać jak najszybciej po postawieniu ostatecznej diagnozy. Oświadczenie dotyczące polityki ACEP podaje, że nie ma wystarczających dowodów, aby ustalić korzyści w śmiertelności lub zachorowalności po rozpoczęciu antybiotykoterapii w czasie krótszym niż 4, 6 lub 8 godzin. Polityka kliniczna ACEP zauważa również, że nie ma wystarczających dowodów, aby określić, czy podawanie antybiotyków w określonym czasie przynosi korzyści w zakresie zachorowalności lub śmiertelności, ale zaleca rozpoczęcie antybiotykoterapii natychmiast po postawieniu diagnozy. Pacjenci z powikłanym zapaleniem płuc z wysiękiem parapneumonicznym mogą wymagać torakostomii rurkowej, a jeśli dalej rozwija się zapalenie płuc, które jest oporne na leki, to może dojść do wdrożenia torakostomii rurowej - wówczas wymagana jest dekortykacja za pomocą wideochirurgii torakoskopowej (VATS).
Nie ma swoistych oznak i objawów pneumokokowego zapalenia płuc, dlatego zawsze, gdy rozważa się rozpoznanie pneumokokowego zapalenia płuc, należy wziąć pod uwagę różnice pomiędzy poniższymi schorzeniami:
Poniżej przedstawiamy podstawowych lekarzy, których specjalizacja powinna pomóc leczyć pneumokokowe zapalenie płuc:
Należy przeprowadzić powszechną immunizację dzieci skoniugowaną szczepionką przeciw pneumokokom. Należy zaszczepić wszystkie osoby, które są narażone na zwiększone ryzyko zakażenia pneumokokami, takie jak osoby starsze w wieku powyżej 65 lat, pacjenci z podstawową chorobą płuc, alkoholicy, z przewlekłymi chorobami nerek i wątroby, którzy przechodzą splenektomię lub mają czynnościową asplenię. Stwierdzono, że palenie papierosów zwiększa ryzyko zakażenia pneumokokami u zdrowych osób. Dlatego należy zachęcać do zaprzestania palenia. Dobre odżywianie, zdrowe środowisko i unikanie uczęszczania do przedszkola zmniejszają częstotliwość zachorowań.
Istnieją dwie szczepionki powszechnie stosowane przeciwko S. pneumoniae. Pneumokokowa szczepionka polisacharydowa PPSV23 i pneumokokowa skoniugowana szczepionka PCV13. U osób immunokompetentnych zaleca się pięć dawek PCV13 w okresie niemowlęcym i dzieciństwie. Zaleca się powtórną dawkę PCV13 w wieku 65 lat, a następnie dawkę PSV23 rok później. W randomizowanych badaniach kontrolnych wykazano, że PCV13 zapobiega pierwszemu epizodowi pneumokokowego zapalenia płuc wywołanego przez szczepionkę. Chociaż te szczepionki poczyniły ogromne postępy w zmniejszaniu liczby zapalenia płuc, to istnieje szereg serotypów nieuwzględnionych w tych szczepionkach. Chociaż wśród tych dwóch szczepionek uwzględniono najbardziej rozpowszechnione serotypy (łącznie jest około 90 serotypów) a szczepionka nie wzmocni odporności we wszystkich serotypach. Wreszcie wykazano, że szczepienie przeciwko grypie ma silny związek z lepszymi wynikami i zmniejszoną częstością zapalenia płuc.
Najlepszą metodą leczenia paciorkowcowego zapalenia płuc jest zespół międzybranżowy, w skład którego wchodzi:
Rokowanie dla pacjentów z paciorkowcowym zapaleniem płuc zależy od:
Pneumokoki
Spis treści
- Pneumokoki to poważna choroba
- Pneumokoki i Etiologia
- Epidemiologia
- Rozwój Pneumokoków
- Budowa Pneumokoków
- Zapalenie płuc, zapalenie ucha środkowego, zapalenie opon mózgowo rdzeniowych i inne komplikacje
- Badanie na pneumokoki
- Jak leczyć pneumokoki?
- Diagnoza różnicowa
- Do jakiego lekarza udać się z pneumokokami?
- Czy szczepienia pomagają na pneumokoki?
- Jaka szczepionk na pneumokoki?
- Poprawa wyników zespołu opieki zdrowotnej
- Pneumokoki rokowanie
- Źródła
- Autor
Pneumokoki (Streptococcus pneumoniae) to gram-dodatnia bakteria w kształcie lancetu, która jest przyczyną pozaszpitalnego zapalenia płuc. Infekcje pneumokokowe są obecne na całym świecie i najczęściej występują w miesiącach zimowych i wczesnowiosennych.
Pneumokoki to poważna choroba
Pozaszpitalne zapalenie płuc (CAP) jest siódmą najczęstszą przyczyną zgonów w Stanach Zjednoczonych, a koszt tych hospitalizacji szacuje się na nawet 9 miliardów dolarów rocznie w Stanach Zjednoczonych (USA). Szacuje się, że śmiertelność szpitalna związana z CAP wynosi aż 22% i jest główną przyczyną zgonów wśród wszystkich chorób zakaźnych. Streptococcus pneumoniae to bakteria, która w przeszłości była najczęstszym patogenem wywołującym CAP na całym świecie. W erze przed antybiotykami szacowano, że S. pneumoniae były przyczyną 95% wszystkich przypadków zapalenia płuc. Obecnie jednak Pneumokoki stanowią do 15% przypadków zapalenia płuc w Stanach Zjednoczonych i 27% przypadków na całym świecie. Posiewy krwi są dodatnie tylko w 20% do 25% wszystkich przypadków zapalenia płuc wywołanego przez S. pneumonia , co sprawia, że diagnoza jest wyzwaniem dla klinicysty.
Pneumokoki i Etiologia
Pneumokoki zostały po raz pierwszy raz wyizolowane ze śliny pacjenta z wścieklizną w 1881 roku przez Louisa Pasteura. Friedlander i Talamon po raz pierwszy zgłosili bakterię w 1883 roku. Chociaż starania o szczepienia trwały już od 1911 roku, to pierwsza szczepionka nie została wyprodukowana w Stanach Zjednoczonych aż do 1977 r. S. pneumonia jest gram-dodatnim, fakultatywnym organizmem beztlenowym w kształcie lancetu, który zazwyczaj występuje w parach lub krótkich łańcuchach.
Epidemiologia
Infekcje pneumokokowe występują na całym świecie i najczęściej zarażają w miesiącach zimowych i wczesnowiosennych. Pneumokoki występują w dużej mierze w nosogardzieli. Prawie 40%-50% zdrowych dzieci i 20%-30% zdrowych dorosłych to nosiciele nieaktywni tej choroby. Dzięki szczepieniu koniugatem w dzieciństwie przeciwko Streptococcus częstotliwość kolonizacji pneumokoków zmniejszyła się. Chociaż zapalenie płuc wywołane przez S. pneumoniae może wystąpić we wszystkich populacjach, to częściej pojawia się u pacjentów w wieku powyżej 65 lat, młodszych niż 2 lata, palących, nadużywających alkoholu, cierpiących na astmę lub POChP lub cierpiących na aspleinę. Całkowity wskaźnik potwierdzonej infekcji Pneumokoków na świecie wynosi od 5,16 do 6,11 przypadków na 100 000 u dorosłych, przy czym odsetek osób w wieku powyżej 65 lat wynosi 36,4/100 000, a niemowląt w wieku poniżej 1 roku 34,2/100 000. Światowa Organizacja Zdrowia oszacowała, że w 2005 r. 1,6 miliona zgonów, w tym 1 milion dzieci w wieku poniżej 5 lat, było spowodowanych przez paciorkowce pneumoniae. Jest to częsta koinfekcja u pacjentów z grypą i wpływa na zachorowalność i śmiertelność u tych pacjentów.
Rozwój Pneumokoków
Do zakażenia dochodzi zazwyczaj po kolonizacji części ustnej gardła i nosogardzieli u osób zdrowych. Wdychanie tych kolonii powoduje infekcję dolnych dróg oddechowych. Zakażenie zazwyczaj nie nastąpi, chyba że pacjent ma predysponowane czynniki ryzyka, szereg komórek zakaźnych lub z powodu szczególnie zjadliwego szczepu S. pneumoniae. Na podłożach hodowlanych zjadliwość tych szczepów można zidentyfikować na podstawie ich wyglądu, nieprzezroczystych i przezroczystych typów. Typ przezroczysty zwykle kolonizuje się w nosogardzieli, podczas gdy typ nieprzezroczysty jest obecny w infekcji płuc, mózgu i krwi. Drugą ważną cechą patogenności pneumokoków jest ich zdolność do przylegania do nabłonka oddechowego i inwazji całej tkanki. Ciężkość choroby pneumokokowej jest spowodowana znaczną odpowiedzią zapalną indukowaną przez aktywację szlaków dopełniacza i uwalnianie cytokin przez białka ściany komórkowej, autolizynę, polisacharydy otoczki i DNA uwalniane przez bakteryjne produkty końcowe.
Budowa Pneumokoków
Pneumokoki mają kilka czynników zjadliwości, które pozwalają im wywoływać infekcje u ludzi. Otoczka polisacharydowa zakłóca fagocytozę poprzez hamowanie wiązania dopełniacza C3b z powierzchnią komórki. Białka pneumokokowe odgrywają również dużą rolę w zjadliwości bakterii. Proteaza IgA1 zaburza obronę organizmu na powierzchni błony śluzowej, a neuraminidaza zapobiega przyczepianiu się do komórek nabłonka. Pneumokoki posiadają pneumolizynę, pneumokokowe białko powierzchniowe A i autolizynę. W ciągu ostatnich kilku lat, pneumokoki stały się odporne na leki (DRSP) i oporne na penicylinę. Oporność na penicylinę jest wynikiem zmian w białku wiążącym penicylinę (PBP) i wpływa na wiązanie penicyliny, ale nie na wszystkie beta-laktamy. DRSP jest wynikiem mutacji genetycznych, które mogą powodować aktywny wypływ leku z komórki lub blokować jego wiązanie. Osoby zagrożone zakażeniem i rozwojem pneumokoków to organizmy:
- w starszym wieku,
- takie, które przeszły niedawną terapię przeciwdrobnoustrojową,
- maluchy, które uczęszczają do przedszkola,
- osoby, które przeszły niedawno hospitalizację.
Zapalenie płuc, zapalenie ucha środkowego, zapalenie opon mózgowo rdzeniowych i inne komplikacje
Osoby z zapaleniem płuc wywołanych przez pneumokoki mogą wykazywać wiele różnych objawów, ale najczęstsze z nich to:
- duszność,
- kaszel,
- ból opłucnowy,
- wydzielanie plwociny i gorączka.
Jednak w wielu badaniach stwierdzono, że objawy te nie są specyficzne dla diagnozy zapalenia płuc. U osób starszych obraz kliniczny może nie przebiegać zgodnie z typowymi wzorcami, co prowadzi do opóźnienia rozpoznania i zwiększonej śmiertelności. U osób starszych pierwszymi objawami choroby mogą być takie symptomy jak:
- uogólnione osłabienie,
- zmiana stanu psychicznego,
- złe samopoczucie.
Parametry życiowe pacjenta mogą być najbardziej przydatnym badaniem fizycznym w diagnozowaniu osób z zapaleniem płuc. Jeżeli u pacjenta z podejrzeniem zapalenia płuc występuje przyspieszony oddech, hipoksja lub hipertermia, należy przeprowadzić dalszą diagnostykę. Można słyszeć klasyczne oznaki choroby i połączenia objawów, takie jak egofonia, rzężenia, szeptane pektorylokwium, otępienie na dźwięk lub odgłosy oddechu oskrzelowego. Jednak wiele badań wykazało, że wyniki badania fizykalnego są pozbawione zarówno czułości, jak i wiarygodności między obserwatorami w odniesieniu do diagnozowania zapalenia płuc. Nieleczone pneumokoki mogą prowadzić do szeregu ciężkich komplikacji, które znacznie zwiększają ryzyko zgonu. W takim wypadku mogą dojść następujące schorzenia:
- zapalenie płuc,
- zapalenie opon mózgowo rdzeniowych,
- zapalenie ucha środkowego.
Dlatego tak ważna jest właściwa diagnoza.
Badanie na pneumokoki
Rutynowa ocena laboratoryjna nie pomaga w diagnozowaniu organizmu wywołującego zapalenie płuc, ale może pozwolić na lepszą stratyfikację ryzyka pacjentów. Uważa się, że radiografia klatki piersiowej jest podstawą w diagnostyce zapalenia płuc. Klasycznie płatowe zapalenie płuc jest uważane za spowodowane przez pneumokoki. Jednak nowa literatura wykazała, że radiogram nie jest wiarygodny w określaniu drobnoustroju sprawczego u pacjentów z zapaleniem płuc. Niestety radiogramy nie są w 100% czułe w diagnozowaniu zapalenia płuc. Wykazano, że tomografia komputerowa (CT) ma lepszą czułość i dokładność w porównaniu do zwykłego badania radiografii klatki piersiowej w diagnozowaniu CAP, ale jest stosowana w ograniczonym zakresie ze względu na stosunkowo wysoki koszt i narażenie na promieniowanie. Rozpoznanie schorzenia powodującego zapalenie płuc można uzyskać za pomocą różnych metod, w tym:
- posiewów krwi,
- analizy plwociny
- analizy antygenów w moczu.
Rutynowe pobieranie posiewów krwi budzi kontrowersje w literaturze. Niedawno Centers for Medicaid and Medicare Services oraz Wspólna Komisja ds. Akredytacji Organizacji Opieki Zdrowotnej zauważyły, że pobieranie posiewów krwi nie jest już podstawowym środkiem, który jest godny uwagi. Również American College of Emergency Physicians (ACEP) wydało zalecenie stopnia B przeciwko rutynowemu pobieraniu posiewów krwi u pacjentów przyjętych z CAP. Inne źródła podają, że posiewy krwi należy wykonywać u:
- osób przyjętych na oddział intensywnej terapii,
- osób z leukopenią,
- zmianą jamistą,
- ciężką chorobą wątroby,
- nadużywaniem alkoholu,
- asplenią lub wysiękiem opłucnowym.
Badania plwociny mają zazwyczaj niską czułość i swoistość w wykrywaniu drobnoustrojów wywołujących zapalenie płuc. Jednak u pacjentów z podejrzeniem drobnoustroju lekoopornego należy wykonać posiewy plwociny. Istnieje antygen w moczu, który pomaga lekarzowi w diagnozowaniu przypadków pneumokoków, a jego czułość wynosi 80%.. Jednak przydatność u dzieci jest dyskusyjna, ponieważ wiele dzieci jest nosicielami patogenu S. pneumonia.
Jak leczyć pneumokoki?
Podstawą leczenia pacjentów z pneumokokami jest antybiotykoterapia i leczenie wspomagające, w tym wentylacja mechaniczna, jeśli to konieczne. Leczenie CAP różni się w zależności od obszaru praktyki i ciężkości choroby. Pacjenci z CAP niskiego ryzyka są zazwyczaj leczeni ambulatoryjnie z monoterapią makrolidem. U pacjentów ambulatoryjnych z grupy podwyższonego ryzyka stosuje się fluorochinolony działające na układ oddechowy. Pacjenci hospitalizowani niebędący na OIT są leczeni podwójną terapią β-laktamem oraz monoterapią makrolidową lub oddechową fluorochinolonem. Pacjenci przyjmowani na OIT powinni być leczeni podwójną terapią β-laktamem plus makrolid lub β-laktamem i fluorochinolonem oddechowym. Niedawny przegląd Cochrane wskazuje na brak wyższości jakiejkolwiek ambulatoryjnej antybiotykoterapii stosowanej w CAP w odniesieniu do innych klas leków.
Pierwszą dawkę antybiotyków należy podać jak najszybciej po postawieniu ostatecznej diagnozy. Oświadczenie dotyczące polityki ACEP podaje, że nie ma wystarczających dowodów, aby ustalić korzyści w śmiertelności lub zachorowalności po rozpoczęciu antybiotykoterapii w czasie krótszym niż 4, 6 lub 8 godzin. Polityka kliniczna ACEP zauważa również, że nie ma wystarczających dowodów, aby określić, czy podawanie antybiotyków w określonym czasie przynosi korzyści w zakresie zachorowalności lub śmiertelności, ale zaleca rozpoczęcie antybiotykoterapii natychmiast po postawieniu diagnozy. Pacjenci z powikłanym zapaleniem płuc z wysiękiem parapneumonicznym mogą wymagać torakostomii rurkowej, a jeśli dalej rozwija się zapalenie płuc, które jest oporne na leki, to może dojść do wdrożenia torakostomii rurowej - wówczas wymagana jest dekortykacja za pomocą wideochirurgii torakoskopowej (VATS).
Produkty powiązane z artykułem
Brak danych do wyświetlenia
Diagnoza różnicowa
Nie ma swoistych oznak i objawów pneumokokowego zapalenia płuc, dlatego zawsze, gdy rozważa się rozpoznanie pneumokokowego zapalenia płuc, należy wziąć pod uwagę różnice pomiędzy poniższymi schorzeniami:
- Wirusowe zapalenie płuc
- PCP
- Grypa
- Klebsiella zapalenie płuc
- Legionella zapalenie płuc
- Wysięk opłucnowy
- Zakażenia górnych dróg oddechowych
- Skutki nieleczenia pneumokoków
Pneumokokowe zapalenie płuc, jeśli nie jest leczone odpowiednimi antybiotykami w odpowiednim czasie lub spowodowane przez bardziej zjadliwe/oporne szczepy, może prowadzić do następujących powikłań.
- Martwicze zapalenie płuc
- Ropień płucny
- Wysięk parapneumoniczny
- Ropniak
- posocznica, wstrząs septyczny
- zapalenie opon mózgowo rdzeniowych,
- Nawracające zapalenie ucha środkowego.
- Zapalenie wsierdzia,
- Zapalenie stawów,
- zapalenie otrzewnej,
- zapalenie spojówek,
- zapalenie oskrzeli.
Do jakiego lekarza udać się z pneumokokami?
Poniżej przedstawiamy podstawowych lekarzy, których specjalizacja powinna pomóc leczyć pneumokokowe zapalenie płuc:
- Lekarz pulmonologii
- Konsultant ds. chorób zakaźnych
- Mikrobiolog
- W ciężkich przypadkach może potrzebować lekarza intensywnej terapii
Czy szczepienia pomagają na pneumokoki?
Należy przeprowadzić powszechną immunizację dzieci skoniugowaną szczepionką przeciw pneumokokom. Należy zaszczepić wszystkie osoby, które są narażone na zwiększone ryzyko zakażenia pneumokokami, takie jak osoby starsze w wieku powyżej 65 lat, pacjenci z podstawową chorobą płuc, alkoholicy, z przewlekłymi chorobami nerek i wątroby, którzy przechodzą splenektomię lub mają czynnościową asplenię. Stwierdzono, że palenie papierosów zwiększa ryzyko zakażenia pneumokokami u zdrowych osób. Dlatego należy zachęcać do zaprzestania palenia. Dobre odżywianie, zdrowe środowisko i unikanie uczęszczania do przedszkola zmniejszają częstotliwość zachorowań.
Jaka szczepionk na pneumokoki?
Istnieją dwie szczepionki powszechnie stosowane przeciwko S. pneumoniae. Pneumokokowa szczepionka polisacharydowa PPSV23 i pneumokokowa skoniugowana szczepionka PCV13. U osób immunokompetentnych zaleca się pięć dawek PCV13 w okresie niemowlęcym i dzieciństwie. Zaleca się powtórną dawkę PCV13 w wieku 65 lat, a następnie dawkę PSV23 rok później. W randomizowanych badaniach kontrolnych wykazano, że PCV13 zapobiega pierwszemu epizodowi pneumokokowego zapalenia płuc wywołanego przez szczepionkę. Chociaż te szczepionki poczyniły ogromne postępy w zmniejszaniu liczby zapalenia płuc, to istnieje szereg serotypów nieuwzględnionych w tych szczepionkach. Chociaż wśród tych dwóch szczepionek uwzględniono najbardziej rozpowszechnione serotypy (łącznie jest około 90 serotypów) a szczepionka nie wzmocni odporności we wszystkich serotypach. Wreszcie wykazano, że szczepienie przeciwko grypie ma silny związek z lepszymi wynikami i zmniejszoną częstością zapalenia płuc.
Poprawa wyników zespołu opieki zdrowotnej
Najlepszą metodą leczenia paciorkowcowego zapalenia płuc jest zespół międzybranżowy, w skład którego wchodzi:
- pulmonolog,
- specjalista ds. chorób zakaźnych,
- pielęgniarka OIOM,
- farmaceuta,
- terapeuta oddechowy,
- dietetyk.
Pacjentów należy edukować na temat znaczenia szczepień i wynikających z nich korzyści. Ponadto pacjentom należy zalecić rzucenie palenia i przestrzeganie antybiotyków. Ponieważ wielu pacjentów z zapaleniem płuc jest słabych, należy zasięgnąć porady dietetycznej, aby poprawić spożycie kalorii. Inni mogą potrzebować rehabilitacji, aby przywrócić masę mięśniową i zwiększyć wytrzymałość podczas ćwiczeń.
Pneumokoki rokowanie
Rokowanie dla pacjentów z paciorkowcowym zapaleniem płuc zależy od:
- podstawowych czynników ryzyka,
- chorób współistniejących,
- wieku,
- stopnia zajęcia płuc,
- konieczności wentylacji mechanicznej i rodzaju antybiotyku.
Ogólnie rzecz biorąc, zapalenie płuc wiąże się z wysoką zachorowalnością i śmiertelnością. Nawet ci, którzy przeżyją, mają zwykle szczątkowe deficyty w mechanice płuc, a powrót do zdrowia jest wydłużony. Pacjenci przebywający na OIT mają zwykle najwyższą śmiertelność, sięgającą 3-20%. Do głównych przyczyn zachorowalności przyczynia się w praktyce wiele czynników, których można uniknąć. Wyjątkiem są osoby z przewlekłymi chorobami układu oddechowego, bądź z zaburzeniami odporności. W takim wypadku zakażenia inwazyjne mogą mieć wyjątkowo trudny przebieg. Na szczęście skuteczność szczepień ochronnych wykorzystywanych przez współczesną medycynę jest bardzo wysoka, więc warto się szczepić.
Suplementy pomagające podczas leczenia chorób płuc:
INVENT FARM Płuca (Wsparcie układu oddechowego) 100ml
ORGANIC INDIA Breathe Free (Astma, Zmniejszenie przekrwienia, Wsparcie dla płuc) 60 Kapsułek wegańskich
ALINESS Witamina C 1000 mg Plus - 100 kapsułek wegetariańskich
Suplementy pomagające podczas leczenia chorób płuc:
INVENT FARM Płuca (Wsparcie układu oddechowego) 100ml
ORGANIC INDIA Breathe Free (Astma, Zmniejszenie przekrwienia, Wsparcie dla płuc) 60 Kapsułek wegańskich
ALINESS Witamina C 1000 mg Plus - 100 kapsułek wegetariańskich
Źródła:
- https://www.healthnavigator.org.nz/health-a-z/p/pneumococcal-disease/
- https://www.betterhealth.vic.gov.au/health/conditionsandtreatments/pneumococcal-disease
- https://www.nhsinform.scot/illnesses-and-conditions/infections-and-poisoning/pneumococcal-infections
- https://www.cdc.gov/pneumococcal/about/index.html’
- https://www.cdc.gov/pneumococcal/index.html
AUTOR
Gosia
Komentarze (0)
